‘Weet je wat er met mijn tand is gebeurd?’ vroeg mijn dochter op de achterbank aan haar vriendje. Ik ging een beetje verzitten op mijn stoel. Tja … Dit verhaal zal ik alvast nooit vergeten.
De fase waarin tanden zomaar uit kunnen vallen, rinkel rinkel op haar bord, zijn we nog maar net ingegaan. Ik moet er nog wat aan wennen. Het moment waarop ze voor het eerst naar mij kwam met ‘mijn tand is los’ en ik dacht ja ja, dat zul je je wel inbeelden.
Maar hij wiebelde écht, en het gevoel stuurde een rilling over mijn rug. Dat fysieke ongemak, dat ik ook voel als iemand hun ooglid omdraait of hun schouder in rare hoeken beweegt.
‘Iek’, riep ik. En toen ging ik aan de slag want er waren verwachtingen. Bij kindjes op school kwam de tandenfee langs. Bij Bluey ook.
Al dat soort leugentjes … Ik kijk al op tegen het moment van de waarheid. Maar voor nu is het, toegegeven, best leuk. De honger naar magisch denken is groot. En dus stel ik de teleurstelling nog maar even uit en speel voor tandenfee.
We maakten een feeëndeurtje en een tandenkussen om de tand veilig in te bewaren ’s nachts. En achter de schermen maakte ik mini envelopjes en mini briefjes, en voor elke tand een mini verzamelkaart.
Elke tand wordt bewonderd maar niet meegenomen (we bewaren ze zelf in een gouden doosje). En ’s morgens is het stille verwondering. ‘Mama, wil je lezen wat de tandenfee heeft geschreven?’
De eerste tand viel uit begin november. De tand met een verhaal ongeveer een maand later. We wasten het bloed eraf en maakten een foto van Maite met een nog groter gat in haar mond.
En toen … vergaten we hem een beetje. Hij lag op tafel. En de dag gebeurde. We begonnen te knutselen, papiersnippers overal. Ik kuiste de tafel af, en daarna nog eens. Papa kwam thuis, eten werd gemaakt, en zo halverwege het avondeten kwam de vraag: tiens, waar is die tand eigenlijk?
Waar hadden we hem gelegd?
Ik stopte met kauwen en staarde voor me uit. Op tafel? Lag hij nog op tafel? Nee. Mijn hoofd was blanco, ik kon me niets herinneren van die tand nadat we hem hadden geparkeerd.
Lag hij op de kast? Nee. Boven? Nee! Maite trippelde jammerend achter me aan. ‘Gaat de tandenfee nu nog komen?’ Euh … Waar kon ik hem toch hebben gedaan?
Mijn lief voegde toe dat hij de tand meteen zou hebben weggelegd. Bedankt, schat. Maar ik hoorde hem amper, lichte paniek flakkerde op.
Paniek die met grote sprongen over de meest voor de hand liggende optie sprong en meteen worst case scenario’s begon uit te denken.
Zo’n tand is echt mini. Die zou overal kunnen liggen. Maar we hadden ’s middag witte driehoekje uitgeknipt, MINI witte driehoekjes. En die had ik vakkundig opgeveegd en in de vuilbak gegooid.
LAG DIE TAND IN DE VUILBAK?!
Midden tijdens het avondeten begon ik dus maar die vuilbak uit te laden. En uiteraard trof ik de meest gore, overvolle zak aan waarin ik uit gemakzucht ook wat bioafval had gedeponeerd. En de vorige dag nog net het vuilbakje uit de badkamer in had overgeladen. Alles mooi aangeduwd.
Maite keek verafschuwd naar mijn kleverige handen en mijn lief vroeg of we dit niet na bedtijd konden doen, maar ik had even verstand op nul. Als die tand in de vuilbak lag dan zou ik hem eruit halen.
Zat hij vast aan een stukje keukenrol? Zat hij verstopt in een nestje haar? Kleefde hij ergens aan vast? Of was hij helemaal naar onder gevallen?
Toen ik de vuilbak had uitgeladen en bijna helemaal weer had ingeladen schoot me plots iets te binnen. ‘Maite, kijk nu eens onder tafel, die ligt toch niet daar?’
‘Ja, en toen had mijn mama heel de vuilbak uitgeladen, en toen lag mijn tand gewoon onder tafel.’ Terug in de auto was ik blij dat tenminste Maite er nog een goed verhaal uit haalde.
Ik voelde vooral opluchting. De tand was niet kwijt! Hij lag dus gewoon op de eerste plek waar we hadden moeten zoeken. ‘Oh, had je daar dan nog niet gezocht?’, vroeg mijn lief, die ondertussen het kleinste gezinslid bewaakte.
De vuilbak heb ik dezelfde avond nog ververst. En mijn mama zei: hier ga je later nog om kunnen lachen. Mijn zus stelde voor om er een blog post over te schrijven. En zo heb ik er zelf toch ook nog een goed verhaal aan.
En ja, leg zo’n tand dus maar meteen weg. Of zoek onder tafel.
Comments