‘Kom nu, we gaan daar naartoe’. Ik wijs de richting aan. In mijn hoofd tel ik hoeveel stappen het nog is naar de auto. We hebben zus afgezet op school en nu rijden we door naar de crèche. Dat is het stappenplan, zo heb ik het bedacht en zo gaan we het doen. Of ... dat is toch de bedoeling. Mijn kleine metgezel denkt er net even anders over. Gisteren nog bleef hij rustig op mijn arm zitten. Vandaag strekt hij zijn armpjes uit naar de grond. Hier moet verkend worden. Terwijl ik hem angstvallig schaduw loopt hij eerst hiernaartoe en dan weer naar daar. Waar ik vuil of gevaar zie ziet hij ontdekkingsmogelijkheden.
Voor hem is de straat een grote speeltuin, alles nieuw en interessant. Zijn wereld breidt uit. Hoe anders is onze beleving toch. Mijn hersenen zijn snel en efficiënt, ze bestaan uit geautomatiseerde processen. Van a naar b is een vanzelfsprekendheid geworden. Maar die verbindingen zijn bij mijn kleintje nog niet gevormd. Waar ik richtingaanwijzers zie, van a naar b en van stap 1 over 2 en 3 enzovoort, ziet hij een steentje, een verkeerspaal, een auto, een kever. Hij denkt nog niet in rechte lijnen maar meandert zijn zintuigen achterna. Nee, hij wil geen handje, en nee hij wil al helemaal niet terug opgepakt worden. Waarom zou hij ook. Hij heeft de hele wereld te verkennen.
Comments