Ade du schöne Kindergartenzeit

Het is uit met de kleuterschool. Dat vertelden ze ons op een plechtige proclamatie. Met dansjes en kleuters met baretten van gekleurd papier. Het had iets grotesks maar ik nam wel een miljoen foto’s. Ouders feliciteerden elkaar. Ik heb er niet veel voor moeten doen, zei ik wat ongemakkelijk lachend. Maar een mijlpaal is het wel.

Helemaal doordringen deed het toen niet maar nu we halverwege de zomervakantie zitten voel ik het aan m’n water: verandering is op komst. Vanochtend vroeg mijn dochter het liedje Ade du schöne Kindergartenzeit nog eens aan en terwijl zij stond te dansen zat ik stilletjes te druppen in mijn muesli. Verdomme, mompelde ik terwijl ik mijn tranen droogde en een blik wierp op het kleuterdiploma, wat worden ze toch snel groot.

Met de gaten in haar gebit, haar lange benen en snel groeiend vocabulaire (bv. ‘eikes, dat smaakt naar pompoen met schoen’) ziet mijn meisje er al echt uit als een schoolkind. Zelf kijkt ze vooral uit naar de bijtjesklas. Vlak voor de laatste schooldag had ze het even moeilijk: zal ik nog genoeg kunnen spelen, en ga ik mijn juf nog terugzien? Sindsdien zijn er geen traantjes meer geweest. Hoewel ze toch verdacht vaak dat liedje aanvraagt. En het pakt me elke keer.