Wat is de maatstaf van een goed bestede dag. Een leven dat het waard is geleefd te worden. Valt dat af te meten aan wat je hebt bereikt of verwezenlijkt? Vaak is dat wat meetelt, wat wordt gezien. Maar wat met de kleine dingen? Het gesprek aan de keukentafel, de kleine attentie. Het plezier van een middag lummelen in de tuin. Het voelt als weinig, onbelangrijk, een bijkomstigheid. Maar denk het weg en er ontbreekt iets essentieels. In een interview citeert Mathias Sercu zijn vader: “Je moeder heeft me geleerd om te genieten van le beau inutile.” Wijzend naar de kopjes op tafel voegde hij daaraan toe dat "dit: koffiedrinken en babbelen, dat is essentieel in het leven." Le beau inutile, de schoonheid van het nutteloze, dat wat enkel in en om zichzelf mag bestaan.
Vorig jaar verloor ik mijn bomma. Eigenlijk verloor ik haar al veel eerder, aan Alzheimer. Maar met het gaan van haar lichaam kwamen de herinneringen terug. Zij was een simpele, volkse vrouw, goedlachs, een tikje rebels, geen slechte danser, zette opera op in haar strijkkot bij wijze van me-time. Ze was geen strijder, geen uitvinder, geen schrijver. Wat Viola Davis schrijft over haar vader geldt ook voor haar: “[s]he appeared in no history books but mine.” Mijn bomma was haar lach, het spreekwoord dat ze voor elke situatie wist te vinden, haar gezelligheid, haar vermogen om mensen te verbinden, haar levenslust en haar zorgzaamheid. Daar denk ik vaak aan. Misschien is dat genoeg. Misschien is dat de mooiste erfenis die er is.
Zelfs als de dagen weinig om het lijf hebben, doelloos zijn, of beter: meanderend. Zelfs als je niets van je to do lijstje hebt kunnen schrappen. Ook dan is het mooi geweest. Want misschien heb je zonder jezelf af te jagen wel tijd gemaakt voor een extra lange knuffel, of met onverdeelde aandacht geluisterd. Misschien heb je voluit je lichaam gevolgd en door te rusten het fundament gelegd voor meer gemoedsrust en energie op een later moment.
Net als het stille genieten is het zelfloze zorgen vaak onzichtbaar. Maar elk huiltje dat gesust wordt, geschaafde knie die verzorgd, geduld dat gevonden, turnzak die niet vergeten, en ruggen die gekromd worden, ook dat doet er toe. Je krijgt er geen medaille voor, maar het is geen bijkomstigheid. Veel van die momenten gaan voorbij en worden feitelijk misschien vergeten maar gevoelsmatig blijven ze hangen. Ze zijn wat een leven vol maakt, rijk.
(Omslagfoto: gegenereerd m.b.v. DALL·E)
Comentarios