De pauzeknop. Ik weet hem niet altijd te vinden, en dat zorgt al eens voor problemen. Er valt altijd wel iets te doen dat belangrijker lijkt dan een moment rust. Een ‘gave’ van moeders in het bijzonder, lijkt mij. Maar dat blijven pushen terwijl mijn lichaam het tegenovergestelde eist moet ik (en mijn omgeving) bekopen met een kort lontje.
Als ik geen ruimte kan creëren voor mijn eigen noden, hoe kan ik dan openstaan voor die van een ander? ‘Holding space’, zoals ze in het Engels zo passend zeggen, is voor mij een van de pijlers van ouderschap. Plaats houden voor hun expressie, hun ervaring, hun eigenheid. En dat kan niet als je jezelf op je tandvlees duwt, als je je eigen marge verkwist.
Als mama heb je ook gewoon veel minder ruimte om te recupereren als je eens in het rood gaat met je energieniveau.
Ik denk vaak aan de quote waarmee Brené Brown vorig jaar haar lange zomerpauze aankondigde:
“Between stimulus and response there is a space. In that space is our power to choose our response. In our response lies our growth and freedom.”
Die ruimte tussen stimulus en respons is wat ik marge noem. Marge om irritatie te vertalen naar empathie, om geduldig te zijn, een keer diep adem te halen en niet reactief te gaan brommen. Uitputting vreet aan die marge. Niet dat je dat altijd helemaal zelf in de hand hebt, maar je hebt er wel een aandeel in.
In haar nieuwsbrief vatte Brené de quote samen in de formule S ( ) R. Investeren in die ruimte tussen de haakjes kan er voor iedereen anders uitzien, maar centraal staat denk ik toch wel een vorm van rust, een pauze. Even op adem komen.
Die pauze opeisen kan wild voelen, revolutionair bijna. Rust is vaak het kneusje in een maatschappij waarin ‘doen’ de toon voert. Het voelt ongeoorloofd, als tijdsverspilling. Ook ik ben verslaafd aan de validatie van het doen. Even stilstaan lijkt een stap terug, het maakt je onzichtbaar.
Maar ik ben een betere versie van mezelf – en een betere mama – wanneer ik af en toe op pauze duw. Wanneer ik ruimte maak, ruimte opeis, ruimte inneem. Wanneer ik opkom voor mijn eigen noden en grenzen. Die ruimte, misschien is dat wel het fundament van zelfzorg. De stille revolutie van rust.
(Afbeelding: WARION Taipei)
Comentarios