Er is altijd iemand die het zwaarder heeft. Die meer ballen in de lucht houdt: meer werk, meer kinderen, meer verantwoordelijkheid. Het wordt vaak beschouwd als een ereteken, druk zijn. Zelfs als je kromloopt onder de last. Uitputting als onderscheiding. Als ‘het allemaal gedaan krijgen’ voorop staat, wordt rust gereduceerd tot een zwakte.
Zelf heb ik zo’n gek dingetje, dat wanneer ik over mijn eigen grenzen heen ga, ik het anderen (lees: mijn lief) verwijt wanneer ze dat niet doen. Niet dat ik het minder zwaar krijg als hij ook uitgeput is. Maar ik word toch boos op hem wanneer hij zich niet afjakkert. Hij is heel goed in prioriteiten stellen. Moet – ik – dit – nu – doen? Is er een manier om de last te verminderen en willen we daarvoor de prijs betalen (bv. een rommelig huis of minder inkomen)?
Het is soms zo moeilijk om onszelf rust te gunnen. Het to do lijstje als zelfkastijding. Als ik denk aan de mensen die ‘alles’ weten combineren – werk, gezin, huishouden, sociaal leven, verbouwing, een boek schrijven in hun vrije tijd, vul maar aan – voel ik me tekortschieten.
Maar is het wel ok dat gejaag de norm is geworden, alsof we onszelf steeds moeten bewijzen? En wat is de prijs die wij – en onze kinderen – daarvoor betalen? Misschien ben je wel genoeg gewoon door er te zijn, niet enkel om wat je doet.
Komentáře