Het is druk in mijn buik tegenwoordig. Terwijl de beschikbare ruimte snel afneemt wordt er nog volop gebuiteld en gevochten in de mini onderwaterwereld dicht bij mijn hart. Telkens baby schopt of spartelt, of reageert op geluiden, strelingen, gedachten zelfs, word ik me er meer en meer van bewust dat er echt een klein mensje in mijn buik woont. Geen abstracte gedachte maar een persoonlijkheid in de dop. Ik geniet van deze tekenen van leven, deze spastische communicatie die me ervan verzekert dat alles ok is daarbinnen. Ik geniet van dit moment, van de tijd dat wij tweetjes gezellig overal samen naartoe gaan. In ons coconnetje zijn we perfect op elkaar afgestemd.
Dat zal niet altijd zo zijn. Deze zwangerschap is het begin van een levenslange relatie die ik met mijn kindje zal koesteren, en ik denk soms aan alle momenten die nog voor ons liggen. Liefde zal er altijd zijn, maar de harmonie van nu, die komt nooit meer terug, of toch niet meer zo vanzelfsprekend. Mijn kind zal nooit ‘van mij’ zijn, maar de symbiose nu hij nog zo volledig van mij afhankelijk is, is prachtig. Mijn vorige zwangerschap ging voorbij met denken aan de bevalling, aan het ‘eindproduct’, om pas daarna te beseffen dat het einde van de zwangerschap slechts het begin is van een veel langere reis. Is dat niet typisch, om zo op het eindpunt gericht te zijn dat we het proces vergeten? Dit moment, hoe ongrijpbaar ook, is alles.
Wat ik vorige keer niet kon probeer ik nu bewust wel te doen: zakken in het moment en ervan genieten. Maar het is heus niet alleen plezierig. De zwangerschap is typisch ook een tijd van introspectie, het vinden van je eigen stem en richtingsgevoel, het afrekenen met oude wonden. De rouw om hoe bepaalde dingen zijn gelopen tijdens mijn eerste zwangerschap is aanwezig op de achtergrond van al mijn dagen. De woede om meegesleept te zijn geweest in het onpersoonlijke ziekenhuisprotocol, de vraag in hoeverre ons geboorteverhaal de relatie tussen mij en mijn dochter nog steeds beïnvloedt. Dit is het schaduwwerk van de zwangerschap. Mijn automatische reactie is om die negatieve gevoelens snel het zwijgen op te leggen. Het dient me niet om me te verzetten tegen wat ik niet meer kan veranderen. Zeker als vrouw zijn we gesocialiseerd om onze woede te onderdrukken. Het is ongemakkelijk.
Maar die woede is gerechtvaardigd en mag gevoeld worden. Zoals Solange zingt in Mad: "Why you always gotta be so mad?” Wel, “I got a lot to be mad about.” Zonder emotionele dalen geen pieken, zegt Brené Brown, zonder verdriet en woede te doorvoelen geen werkelijk doorvoeld geluk. Terwijl we de kleertjes uitsorteren en lijstjes maken van wat we nog allemaal nodig hebben, wat we nog moeten doen voor deze baby zijn aardse entrée maakt, is dit proces van emotionele verwerking minstens even belangrijk. Wat als ik mijn woede gewoon laat zijn, niet bang ben om ze echt te voelen? Dat is catharsis, de zuivering die nodig is om dit baby’tje echt te kunnen ontvangen.
Comments