Een vriend op vier voeten

Het is waarschijnlijk weer zo'n ding waarmee ik mijn eigen jeugd probeer te reconstrueren, maar al sinds ik voor het eerst mama werd is er dat verlangen naar een hondje. Toen een buurvrouw in het voorjaar een oproep deed in verband met een nest puppy's in het asiel, nam ik dat als een teken.

We hadden het er thuis al vaker over gehad. Mijn vriend groeide niet op met een hond en deelt mijn nostalgie niet echt. Hij keek vooral op tegen het werk. Zoals altijd is hij de realistische van ons twee. Maar als ik het echt wou was hij niet tegen. De puppy's waren teckeltjes, en ja ik volg enkele influencers die er zo'n hebben en was meteen verkocht.

Ondertussen zijn we een dik half jaar verder verder en werd onze Yoga net een jaar. Die naam kreeg hij in het asiel omdat hij van het hele nest de rustigste was, en dus het best met kleine kinderen. Nu al kunnen we ons eigenlijk geen leven meer voorstellen zonder hem. Deze zomer ging hij mee kamperen, en zelfs mijn vriend geniet meer van de hondenknuffels dan hij zou willen toegeven.

't Is een echte fleemkous, ons Yoga'tje. Soms steekt hij z'n kop tussen je benen als om te vragen: 'wanneer kom je nu eindelijk eens in de zetel zitten'. Alleen buiten is het nog een work in progress. Zoals alle teckels blaft de onze naar alles wat beweegt, en vooral naar andere honden. En het enthousiasme is vaak groter dan de lijn lang is, dus het trekken krijgen we er ook nog niet helemaal uit. Hij is niet heel zen, ondanks z'n naam.

Yoga slaapt

Dit hondje. Hij is nog steeds even schattig als op de eerste dag, en soms moet ik hem gewoon even oppakken en tegen hem kirren zoals tegen een baby. Wat een leven heeft dat beest. Van alle gezinsleden krijgt hij misschien wel de meeste aandacht. We hebben zelfs een adventskalender voor hem gekocht met snoepjes. Tja, wat kan ik zeggen?

Puppy's zijn geen kinderen

Misschien heeft het ook wel iets te maken met het feit dat puppy's geen kinderen zijn. Er is dat boek van Jürgen Peeters, Kinderen zijn geen puppy's, waarin hij aankaart dat kinderen geen autoritaire aanpak nodig hebben, maar dat ze eigenlijk partners zijn in hun eigen opvoeding. Ze moeten leren om zelfsturend te worden naar de volwassenheid toe, en daarin moeten wij ze begeleiden in plaats van hen te controleren. 'Jij doet wat ik zeg' leidt niet bepaald tot zelfstandige en zelfbewuste volwassenen, is de redenering.

Maar daar komt dus een boel onderhandeling bij kijken en bijschaven van opvoedingstactieken en in eigen boezem kijken enzovoort, en jongens wat kan dat bij momenten vermoeiend zijn. Dan is zo'n hondje veel meer rechttoe rechtaan. Ik ben vaak blij dat het bij de hond wel gewoon 'mijn wil is wet' kan zijn. Wat een verademing na de zoveelste conferentie met de kleinste. Ook al moeten we aan dat luisteren nog een beetje werken …

Hondenvriend

Vooral bij de oudste is de bijzondere status van de hond weleens een bron van jaloezie. Waardoor ze hem gaat molesteren door bv. aan zijn achterste poten te trekken of hem in een hoekje fijn te drukken. Geen wonder dat hij op z'n hoede is als zij dichterbij komt.

Maar haar broertje is nog een heel ander verhaal. Die gaat gewoon op de hond z'n rug zitten of grijpt hem vast bij een oor. Niet uit afgunst maar gewoon omdat hem dat leuk lijkt. Qua ontwikkeling staan zij geloof ik nog het dichtst bij elkaar. En hoe ze soms met elkaar spelen. Dan moet ik op mijn tong bijten want het er gaat toch vaak ruw aan toe. Zolang ze het allebei leuk vinden is het oké zeker?

In mijn eigen kindertijd was er altijd een hond in de buurt, en daar houd ik hele mooie herinneringen aan over. Ik ging er zelfs een paar keer mee op hondenkamp als jonge tiener. Laat Yoga dan voor mijn kindjes hun eerste viervoetige vriend zijn. Dan hoop ik dat ze daar later met evenveel plezier op terugkijken als ik.

Het schijnt bovendien niet slecht voor hun immuunsysteem. Soms zegt mijn vriend 'wij gaan zo ziek worden', als de kleine weer eens met zijn handen in de drinkbak van de hond zit, en daarna in zijn mond. Maar juist die viezigheid blijkt een goede training, waardoor kinderen die met een huisdier samenleven minder vaak ziek worden.

Of dat andersom ook werkt weet ik niet, want de hond doet écht vieze dingen. Zoals wanneer hij er de kans toe krijgt het kakapotje van de kleine leeg eten. Ik ben de taaie hier in huis, als er smerigheid moet worden opgekuist dan heb ik korvee omdat mijn wederhelft er gewoon bovenop zou kotsen, maar in dit geval keert ook mijn maag zich toch eens om.

7.000 stappen

En natuurlijk bleek het meer werk dan waar ik op had geanticipeerd. Dat mag niet meer als een verrassing komen als ik mezelf een klein beetje ken. Vooral het wandelen neemt wel wat tijd in beslag. Teckels hebben best nog veel beweging nodig, maar door hun kleine pootjes moeten ze niet te veel afstand afleggen om daaraan te geraken. Alleen bestaat de onze voor 25% uit Beagle, en deze grootouder heeft hem gezegend met dubbel zo lange poten.

En dan ben je toch al snel aan je 7.000 stappen per dag. In de zomer ben ik zelfs terug beginnen joggen. Wat een beetje schuldgevoel niet doet met een mens. Maar ook al is het soms wat wringen met een drukke planning, en voelt een wandeling al eens als een zoveelste moetje - en lukt het ook heus niet altijd - toch doet het me telkens weer deugd om de benen te strekken. Als ik de kans kreeg zou ik 's avonds liever in de zetel ploffen, maar zodra ik buiten ben valt die tegenzin weg. Al is het maar om eindelijk even rust in mijn hoofd te hebben en mijn gedachten op een rijtje te kunnen zetten.

Er zijn momenten geweest waarop ik twijfelde of het wel zo'n goed idee was om een hond te nemen met twee jonge kinderen. Bijvoorbeeld toen hij een hele schaal rozijnen leegat en we de dierenarts van wacht moesten laten komen om hem die te laten opbraken. Of toen de kleinste een brandwond kreeg van de flexi lijn nadat de hond een duif had gezien en daar als een gek op af was gevlogen.

Maar al bij al ben ik zo blij dat we het hebben gedaan. Als baasje is het helemaal anders dan hoe ik het mij herinner als kind, maar Yoga maakt ons gezinnetje compleet. Want ik zeg wel dat we het voor de kindjes deden, maar toch minstens evenveel voor mij.

De jarige job