Idris naar school

En opeens is het zover en mag ons ‘bloejtje’ mee naar school. Terwijl zijn grote zus aan de overkant van de speelplaats leert lezen en schrijven mag mijn kleine baby naar wat hij zelf vol trots de Juul-ie-klas noemt, de Julekesklas. We hebben samen zijn rugzakje klaargezet. Het is zo klein dat zijn nieuwe brooddoos, een cadeautje van de opvang, er nauwelijks in past. Maar dan, zo klein is hij ook. Bijna vier jaar geleden stond zijn zus net zo voor de schoolpoort. Alleen trok zij grote ogen terwijl haar broer nu met een big smile naar binnen stapt.

Het verschil is groot. De school is geen onbekende zoals toen ik Maite voor het eerst afzette. Al zijn hele leven komt Idris mee zijn zus afzetten en ophalen. Hij kent zijn weg in het schoolgebouw, weet zijn lievelingsspeelgoed staan bij de naopvang, en ziet veel bekende gezichten. Er zijn een paar oudere kindjes die hem zeker mee op sleeptouw zullen nemen tijdens de speeltijd, en veel juffen herkennen hem als broer van. De school is gaandeweg een tweede thuis geworden, niet alleen voor de kindjes maar ook voor mij. Ik ga met een heel ander gevoel de schoolstart in nu ik de schoolwerking ken en de mensen die er zo’n warm nest van maken. De onwennigheid van toen is weg.

Wat niet wegneemt dat ik toch ook kriebels voel. Hier kijken we al even naar uit. We hadden een fijne crèche waar Idris met plezier naartoe ging, maar het was wel 8km om enkele reis, en hij ging maar drie dagen per week. En dan is er nog het verschil in kostprijs. Twee kindjes tegelijkertijd kunnen afzetten, het is een droom die uitkomt.

En tegelijk, hoe klaar we er allemaal ook voor zijn, ik weet dat het evengoed een uitdaging is. Want man, wat zijn ze overprikkeld in het begin. Ze zijn zo klaar voor die volgende stap maar kunnen het tegelijk nog niet helemaal aan, en in die mix ontstaat soms een onhandelbaar kind. Zolang het kan zullen we proberen met af en toe halve dagen om de overgang te verzachten. Maar het is toch een kwestie van diepe ademteug in, en gaan!

Ach, wat worden onze baby’tjes toch snel groot. Ik zie hem daar al over de speelplaats rennen, op missie om op een speeltoestel te klimmen of zich een driewieler toe te eigenen. Hij zal er alleen maar zelfstandiger op worden. Mijn hand had hij vanmorgen al niet meer nodig. Dat hij dan maar, na het thuiskomen, nog eens goed komt knuffelen met zijn mama’tje.