De uren dat ik je in slaap wacht - het zijn er vast al duizend - zittend in een donkere kamer. Soms voedend, soms knuffelend, soms sussend. De ene keer heel kort, andere keren waarop het maar niet lukt.
Meer dan eens zit ik mee te dommelen, knikkebollend of achterover leunend tegen de muur. Dan weer wrijf ik uit frustratie mijn voeten over elkaar, tel ik de minuten af voor ik kan beginnen aan de chaos die tussen mij en m'n me-time staat.
Soms vliegen de gedachten alle kanten op. Mijn popcornbrein als de tas van Merlijn waaruit de wildste plannen tevoorschijn stuiteren. Plannen waarvoor ik nooit de tijd heb om ze uit te voeren. Alles wat ik nog wil schrijven, maken, delen, doen. Veel van wat hier, op het blog, verschijnt wordt daar gesmeed. Heerlijk, even sparren, maar ook wel druk.
Het beste zijn misschien nog de momenten waarop ik even helemaal niets denk. Wanneer de stilte van de kamer zich vertaalt naar complete rust en enkel nog het zachte licht bestaat dat onder het gordijn door valt, de contouren van een kast en de mand met beddengoed, alles met grijstonen omfloerst. Het moment waarop ik eindelijk land in het nu.
(Omslagafbeelding: fragment uit het schilderij bekend als 'Moedertaak' van Pieter de Hooch, ca. 1660-61)
コメント