Soms gaat het oprekken van de norm geheel per toeval. We waren in het zwembad, waar ik probeerde op twee kinderen tegelijk te letten. Eentje die met elke stap kon verdrinken, en eentje die met elke stap gezien wilde worden (kijk eens mama, kijk he, ben je aan het kijken?). Er ging zo’n half uur voorbij, waarin we verschillende keren op en neer liepen naar de redderspost om zwemgerief te halen (een plankje, een zwemband, een pool noodle), voor ik een keer naar beneden keek, voorbij wat mijn buikje zo diplomatiek aan mijn zicht onttrok.
Ik zag zo voor me waar ik het mesje had klaargelegd, en ik herinnerde me nog goed de douche waar ik me doorheen had gehaast om zo veel mogelijk Bridgerton te kunnen kijken na de bedtijd van de kinderen. Was de bikinilijn in de achttiende eeuw al een ding dan wist Lady Whistledown vast en zeker wat schrijven over die van mij.
Goed, ik had daar ter plekke door de grond kunnen zakken. Net als de meeste vrouwen ben ik opgegroeid met een stevige dosis schaamte over lichaamshaar. Maar ik besloot dat ik daar nu even geen tijd voor had. Ik was hier met de kinderen, niet om mee te doen aan Baywatch. En weet je, dat haar, dat groeit daar gewoon (ik weet het, het léf). Het is niet vies, iedereen heeft het, en als mannen zich er niet om hoeven te schamen, waarom ik dan wel? Dat wil ik ook meegeven aan mijn kindjes.
Me scheren/epileren is geen prioriteit. Ja, ik buig voor vrouwen die het laten staan. Gewoon, respect. Zelf doe ik het af en toe nog wel. Dat het mooier zou zijn zonder zit er op een of andere manier flink ingebakken. Maar ik schaam me niet genoeg om me erin op te winden. En telkens ik iemand zie met lak aan de ongeschreven regels over lichaamshaar wordt dat schoonheidsideaal weer wat verder uitgedaagd en opgerokken. En nu deed ik dat eens een keertje zelf, zij het dan een beetje per ongeluk.
Comments