Als je ooit afkeurend gemompel hoorde op de tram omdat je kind te luid was. Als je al eens verontschuldigend om je heen hebt gekeken in een koffiebar omdat je kind moest rennen. Als je je hebt laten intimideren door een autoriteitsfiguur - zoals een arts of een leerkracht - om je kind onder druk te zetten terwijl dat eigenlijk niet juist voelde. Als je eens moest verdedigen waarom je je kind niet alleen wilt laten huilen. Als de spagaat tussen je innerlijke pleaser en de noden van je kind je niet onbekend is. Dan is dit voor jou.
Dit is jouw ticket om je er geen bal van aan te trekken, blind jouw innerlijke kompas te volgen en alle ongevraagde meningen en advies langs je heen te laten glijden. Dit is jouw ticket om jezelf met trots de advocaat van je kind te noemen. Om het ereteken te dragen van ervaringsdeskundige waar het hun opvoeding betreft.
Je hoeft je niet te verontschuldigen als je kind doet wat kinderen doen. Als ze luid zijn, niet opzij gaan voor gehaaste volwassenen, niet netjes dank u of hallo zeggen, een woedeaanval krijgen om een schijnbaar triviale reden op een totaal ongeschikte plaats, te direct zijn, rondrennen waar niet rondgerend wordt of er simpelweg een boeltje van maken.
Kids gonna be kids. En die heb je soms wel maar meestal niet (helemaal) in de hand. Dat wil je eigenlijk ook niet. ‘Wees stil, ga opzij, kom hier, let op.’ Of: ‘wat zeg je dan?’ (Insert crickets). Je kind hoeft niemand te behagen, en jouw job als ouder bestaat er niet in om je kroost te bedwingen voor het gemak van anderen.
Als je erbij nadenkt is het logisch dat je kind op de eerste plaats komt en niet ‘de mensen’, maar soms heb je in het moment de tegenovergestelde reflex. Zijn wij niet allemaal opgevoed als pleasers? Laat je kind maar lekker luid of needy zijn, ‘dank je’ zeggen met hun glimlach of geen kusje willen geven. De wereld heeft grotere zorgen.
Onze publieke ruimte mag best wat meer afgestemd zijn op kinderen, en 'de mensen' best wat toleranter. Dus neem ze lekker mee naar die hippe koffiebar, ook als ze het verschil met een speeltuin nog niet snappen. Want, nieuwsflash: kinderen zijn ook mensen, en mogen er dus gewoon zijn.
(Omslagafbeelding: Jonge Christus slaat zijn ogen ten hemel van Émile Lassalle, naar François Bouchot, 1854)
Commentaires