Drakenfeest

Gisteren vierden we het Michaëlsfeest, of het drakenfeest zoals dat bij ons thuis heet. Samen met een vriendje maakten we brooddraken en zanddraken, en ook unicorns konden niet ontbreken volgens de vijfjarigen. En daarna hebben we ze vakkundig verslagen. Met onze voeten, met onze handen. En het brood ook met onze tanden 😛.

Op het kantelpunt van de herfst, met nachten die steeds langer worden dan de dagen, rapen we al onze moed bij elkaar. Niet alleen ten opzichte van de geknutselde draken, maar ook om de dingen te doen die we moeilijk vinden, om onze innerlijke draken te verslaan, en misschien ook wel het kwaad in de wereld. Want niet alles is goed en juist, en er zijn ook grote mensen die stout zijn.

Wanneer ze ernaar vraagt probeer ik mijn dochter een beetje uit te leggen waarom we dit feest vieren, de symboliek erachter. Naast dat het natuurlijk gewoon leuk is. Drakenboekjes uit de bib, vuursoep, het Fonkelschat gezelschapsspel.

Vorig jaar vond ze het zielig om de draken te verslaan. Het deed me denken aan die Rilke quote: “Misschien zijn alle draken in ons leven wel prinsessen, die er enkel maar op wachten ons met moed en schoonheid te zien handelen. Misschien is alles wat ons angst aanjaagt in essentie slechts iets hulpeloos, dat onze liefde wil.”

Een prachtig idee, hoewel ik je kan verzekeren dat mijn innerlijke Gerda - die beweert me te willen beschermen door mijn zelfvertrouwen weg te branden - bijzonder weinig weg heeft van een prinses 🐉. Off with her head! Oh ja, en #notallgerdas.