Wie mij kent weet dat ik het academisch kwartiertje zeer serieus neem. Hebben we afgesproken om 14u? Doe er dan maar minstens vijf, tien of meer minuten bij. Ik stuur wel netjes een berichtje. En ik hoop dat mijn vrienden zo onderhand door hebben dat ik gewoon niet op tijd kàn zijn. Want ik probeer het wel. Ik denk altijd dat het nog gaat lukken. Nooit sta ik ’s morgens op met het voornemen om te laat te zijn. Maar negen op de tien ben ik het wel. Het gaat zelfs zo ver dat wanneer ik wel eens op tijd ben, ik blij verrast super trots ben op mezelf. Het is een beetje als Russische roulette, maar dan met een goeie uitkomst. Tja, op tijd moeten komen geeft me stress.

En aan iedereen die denkt ‘zo moeilijk is dat toch niet’ zeg ik JAWEL! Ik vond het altijd al moeilijk, herinner me mezelf zwetend en hijgend op de fiets in de overtuiging dat als ik maar hard genoeg trapte ik de klok misschien kon verslaan. Aankomen op afspraken helemaal kribbig van de stress. En toen ik eindelijk doorhad dat je bij je reistijd marge moet bijtellen om je jas aan te doen, naar je fiets te lopen en je weg te zoeken kreeg ik kinderen.

Met hen is iets heel merkwaardigs aan de hand. Hoe minder tijd ik heb, hoe meer tijd zij nodig hebben. Kunnen we even stilstaan bij hoe lang het duurt voor je je kroost hebt klaargestoomd om naar buiten te gaan? Hoeveel spullen ze aan moeten en hoeveel spullen je voor ze moet meenemen. Halleluja. Dat we tout court nog buiten geraken mag al een wonder heten.

Maar goed, andere mensen hebben ook kinderen en zij zijn wel op tijd. Enfin, toch voor 80%. De school deelt niet voor niets regelmatig oproepen om meer op tijd te komen. Maar mijn buren kunnen het. Het ís dus mogelijk. Frustrerend genoeg blijkbaar niet voor mij.

Goh weet je, eigenlijk is het een goede eigenschap. Het betekent dat ik zeer optimistisch in het leven sta. Ik noem mezelf een tijdoptimist. Ik schat de tijd die ik voor dingen nodig heb altijd te laag in, vergeet de marge mee te tellen en denk altijd dat ik dit of dat er nog wel even bij kan nemen ook al zou ik beter moeten weten.

Daarmee ben ik blijkbaar een telaatkomer van het type ‘regelaar’. Moeten we bijna vertrekken? Dan kan ik de planten nog wel even water geven of een andere broek aantrekken. Dat is natuurlijk net hetzelfde als wat mijn dochter doet. Moeten we bijna vertrekken, dan kan zij nog wel even een kleurplaat maken. Ik vermaan haar en mijn lief vermaant mij maar nog steeds gaat het niet vooruit.

Als andere mensen ook te laat komen slaak ik een zucht van opluchting. Leuk, kan ik nog snel even dit of dat. Maar wanneer we naar school moeten is het aankomstuur vrij absoluut. 8u40 is zo vroeg! Als ze nu nog 8u50 deden zoals twee jaar geleden. Maar eerlijk is eerlijk, zelfs op de buitenschoolse opvang waar de poort sluit om 9u zijn we te laat. Een omgekeerde walk of shame wanneer een medewerker het hele toegangspad af moet lopen om ons binnen te laten.

Want ja, ik zit toch een beetje verveeld met dat telaatkomen. Er zijn andere buren die elke dag te laat zijn, die nog rustig naar school stappen nadat de bel is gegaan. Next level boss vind ik dat. Omarm wat je niet kan veranderen. Maar daar ben ik nog niet.

In plaats daarvan deel ik graag tien waardeloze tips met jullie om ‘s ochtends niet drie uur maar wel drie (of dertien) minuten te laat te komen. Winst is winst, hoe klein ook.

1. Sta wat vroeger op. Word lid van de ‘5am club’. Ook als je al lid bent van de nachtclub (1, 2 of 3 keer per nacht) en van de ik-wil-toch-nog-iets-aan-mijn-avond-hebbenclub. Slapen kan kun je nog genoeg als je dood bent.
   

2. Zet heavy metal op (met oortjes) van zodra je wakker wordt. Niets dat dat cortisolniveau meteen zo efficiënt naar de juiste hoogte tilt. Want onthoud: zonder cortisol kom je te laat.
   

3. Eet niets, zodat je scherp blijft. Hangry is gewoon een synoniem voor getting things done.
   

4. Denk in negatieven. Denk niet: dat wasje kan ik wel nog even ophangen. Denk: dat lukt me nooit op tijd.
   

5. Hang motivatie post-its op met ‘je kan het’ en ‘gewoon doen’, zodat je tenminste nog eens goed kan lachen.
   

6. Bereid de vorige avond voor. Zo heb je een publiek voor je passief-agressieve opmerkingen over de ongelijk verdeelde zorglast.
   

7. Hang een schema op met tussendeadlines: 7u ten laatste opstaan, 7u30 de kindjes wakker maken enzovoort. Dat lukt toch niet. Krijg je mooi een extra dosis cortisol halverwege de ochtend. Beschouw het als even bijtanken.
   

8. Draai de klok een paar minuten vooruit zodat je denkt dat het later is dan het is (nog meer cortisol).
   

9. Word een expert in snoezige slapertjes wakker maken. Het voelt een beetje als een boekenkaft kraken, auch. Maar gebruik hiervoor géén heavy metal want dan gaan ze huilen en tranen kosten tijd.
   

10. Schrijf geen blogposts tijdens de ochtendroutine 🤯.

(Omslagfoto: kues1)