Vanochtend was het huilen. Jij met veel decibels, ik on the inside. Dit ritueeltje herhalen we nu al een paar weken. De hele ochtend doen we alsof er niets aan de hand is, tot het moment dat de deur opengaat en een vrolijk ‘hallo’ ons begroet. Mijn antwoord is even opgewekt, terwijl ik zo weinig mogelijk probeer te voelen. Jouw lipje begint te trillen en je klemt je aan me vast. ‘Hoe kán je?’ zegt je gezicht. We nemen snel afscheid en ik sluit de deur achter me, hopend dat je me even vergeet, een paar uur lang. Straks mag ik je weer gaan halen, ik kijk er al naar uit. Om je vast te pakken en je te kussen, om je weer bij me te hebben. Omdat dan alles weer klopt. Maar ook om te horen dat de traantjes snel waren opgedroogd, dat je goed hebt gegeten, gespeeld, geslapen.
Ik wou dat we dit wennen zachter konden maken. Dat het niet met deze koudwatertactiek moest, kind binnen gooien en vluchten. Maar ik weet dat we er wel geraken. Ik weet dat je in goede handen bent en dat je je geen moment zult vervelen. We waren hier allebei aan toe. Jij aan ‘spelen met de kindjes’, ik aan wat hersenactiviteit. Ik mis je en ik geniet van deze tijd, twee tegengestelden die tegelijk in mijn hart wonen en daar een beetje amok maken. Hoe pijnlijk het begin ook is, dit is voor ons de juiste keuze. Want hoe graag ik ook jouw mama ben, er hangen in mijn kast nog vele andere petjes die ik te graag draag.
Het is iets wat je zus zei deze week dat me dat deed beseffen. Ze zei: ‘weet je mama, als ik later groot ben he, dan ga ik ook een baby maken, en dan breng ik die ook naar de crèche, en dan word ik politie.’
– Ja meid, goed idee, dat kan allemaal!
Ik hoop dat, wanneer jullie groot zijn, er heel wat veranderd is en dat jullie lekker lang voor jullie kindje kunnen zorgen. Maar ook dat je, wanneer de tijd rijp is, weer meer kunt inzetten op wie je nog allemaal bent. Dat je niet moet kiezen maar kunt schakelen, afhankelijk van de leeftijd van je kindje(s) en wat je zelf voelt dat je kunt en wilt. Dat deeltijds de norm wordt zodat we écht kunnen spreken van een balans tussen betaald en onbetaald werk en dat voor vaders én moeders. Dat wie toch voltijds wil of moet werken daarin voldoende ondersteund wordt en dat wie wil of moet thuisblijven daarvoor wordt gewaardeerd. En dat de ‘motherhood penalty’ (waarbij vrouwen het krijgen van een kind betalen met carrière- en loonachterstand) finaal verleden tijd zal zijn.
Zullen wij daar met z’n allen ons best voor doen?
(Omslagfoto: Alexandru Acea)
Comentarios