top of page
Yannice De Bruyn

Lekker relax

Het is stil in het bos. Op enkele krekels en een paar vogels na. De meeste dieren doen op dit uur een dutje, net als de baby die ik meedraag. Af en toe schrikt er een op uit het struikgewas. Verder niets. Een zachte bries brengt verkoeling, maar de bladeren ritselen niet.


Dit is een van de beste zomerdagen, dat voel ik nu al, nu ik er nog middenin zit. Zo’n dag als een wig in de tijd, waarop de munt consistent met de goeie kant naar boven landt.


Het begon met een ontbijtje bij de lokale bakker (mét goeie espresso), daarna spelletjes spelen onder een gigantische boom naast de middeleeuwse burcht waarbij we kamperen, picknick aan ons wankel vouwtafeltje en dan zwemmen in het Naturbad. Pootjebaden met de kleinste, van de glijbaan afglijden met de oudste. In de spiegel kijken en er veel gebruinder en verwilder uitzien dan verwacht, blinkend van zonnecrème en plezier.


En nu, als kers op de taart, maak ik een wandeling met een kleine slaper in de draagzak. Hier in dit sprookjesbos, het Knüllwald, waar de gebroeders Grimm vandaan komen.


Het is prachtig hier, een feest voor de zintuigen. Ik laat mijn ogen dwalen over fluweelzachte grassen, over fonkelende blaadjes, en de levenslust van al dit groen. Mijn lippen krullen onbewust: de heerlijke geur van wilde kamille. Verderop kleuren de velden geel, het eerste hooi ligt te drogen.


Het is zo’n moment dat voelt als een rustige poel in een klaterend beekje. Even helemaal niets moeten. En dat is nu net mijn criterium voor een perfecte zomerdag. Kunnen gedijen, letterlijk even de contractie van alledag loslaten en ontspannen.


Die verwachting heeft me al veel frustraties opgeleverd deze vakantie. Want gewoon doen wat je wilt zit er niet vaak in met kindjes. Als ouder ben je nooit écht vrij. Je bent altijd ‘aan’. Er is altijd iemand die iets nodig heeft, in het oog gehouden moet worden of een moeilijk moment heeft. Ook op vakantie.


Want je neemt àlles mee. Niet alleen je halve inboedel. Niet alleen het plezier en de belevenissen. Ook de overprikkeling. Ook de woedeaanvallen. Ook de eindeloze behoeftes. Ook de jaloezie en de frustraties.


Het is hard werken, 24/7 samen zijn. Het is genieten, van zoveel tijd met elkaar, zonder afleiding. We hebben ons verwonderd, gegiecheld, gespeeld, veel tijd doorgebracht in de natuur, onze neus gevolgd, mooie landschappen gezien tijdens roadtripjes, lekker gegeten, en elke dag iets leuks gedaan. Maar ja, ik mis ook mijn alleentijd - die ik nodig heb om zoveel samentijd te verwerken.


Ik mis de onbezonnenheid die vakantie vroeger voor me betekende, toen ik nog niet zo flink moest zijn. Zorgeloos ben ik allang niet meer. Maar wanneer ontsnappen dan toch eens lukt smaakt het des te zoeter.


Ik treuzel, doe extra lang over mijn wandeling. Het zijn dit soort momenten die verguld en op de schouw gezet worden. Als de paar foto’s die je eruit pikt en die alle bewogen of te laat afgeduwde kliekjes, degene die toch niet zo mooi waren als in het echt, goedmaken. Die me de jengelende kleuter en de krijsende peuter doen vergeten.


Waarom zit ik in mijn hoofd met het idee dat een vakantie 100% leuk moet zijn? Dat is niet realistisch. En het hoeft ook niet zo zwart-wit te zijn.


Als ik de staat opmaak ben ik tevreden. Was het een geslaagde vakantie. Geen waarin ik volledig vervoerd werd, geen van superlatieven. Maar een waarin er een balans was tussen fijne en minder fijne momenten, waarin we het beste van wat de zomer biedt hebben meegepikt, met voor ieder wat wils. En mag ik dan nu nog een week in een hangmat gaan liggen?

コメント


bottom of page