Kinderen zijn geen puppy’s. En ze zijn al helemaal geen planten. Toch leerde ik wat over moederen (en over het leven) in een plantenwinkel.
Het is alweer een paar jaar geleden. Ik stond eindeloos te twijfelen tussen de lage banken met de meest exotische kamerplanten voor ik besloot een grote cactus te kopen. Het was een cadeautje, en ik vond het maar zo netjes om de persoon in kwestie een onderhoudsarme plantenvriend te schenken.
Of dat dacht ik tenminste. Want toen ik bij de kassa kwam kreeg ik toch een hele waslijst aan instructies mee. Ik weet niet of die plant met zoveel behoeftes lang heeft geleefd. Zelf heb ik veel ervaring met het doodmaken van verschillende, veel kleinere cactae dus ik neem aan van niet.
Terwijl de plantenman me uitlegde wat die cactus allemaal nodig had om een nog veel grotere en prikkerige cactus te worden in zijn toekomstige woonkamer, moest ik denken aan een ervaring van op reis. Niet lang daarvoor was ik met vriendinnen door de Peruviaanse Colca vallei gewandeld, over een pad dat bezaaid lag met afgebroken cactusarmen. Het was bijzonder leuk om die te laten knakken door er met je voet op te trappen. Er stonden nog genoeg cactussen zo ver het oog reikte om de vallei te kunnen herdopen tot Cactus Canyon, maar waarom lagen er zo massaal veel op de grond?
Die mijmering deelde ik mee terwijl ik een belachelijk hoog bedrag betaalde voor een plant die het volgende jaar waarschijnlijk niet zou halen. “Inderdaad,” zei de plantenman, “soms vergeten we dat planten in de natuur ook niet altijd in de perfecte habitat groeien.”
Dat ene zinnetje is me bijgebleven. In ons streven naar perfectie, naar het cultiveren van de juiste omstandigheden om onszelf te ontplooien, of om onze kinderen alle ontwikkelingskansen te geven, vergeten we soms dat in de natuur perfectie niet de standaard is.
Hoewel ik me graag laat inspireren door ouderschapsadvies, vooral vanuit de hoek van natuurijk ouderschap (een opvoedmethode waarin de hechtingsrelatie tussen ouder en kind centraal staat), vind ik de verwachtingen soms te hoog. Te vaak wordt er uitgegaan van de perfecte omstandigheden, alsof je kind(eren) opvoeden een recept is dat, als je het maar precies genoeg volgt, je een certificaat bezorgt. Schouderklopje, deurtje dicht. Vinkje op de checklist. Maar zo simpel is het niet. Want je ingrediënten zijn niet zuiver, en met ingrediënten bedoel ik mezelf en bij uitbreiding alle ouders. Ouders zijn ook maar mensen, die zelf zijn opgegroeid in imperfecte omstandigheden, die af en toe te warm of te koud lopen, te vochtig of te droog. Die eigen shit moeten verwerken, worden afgeleid of gewoon moe zijn.
Dan vallen er een paar cactussen op de grond, een paar steken tussenuit. En wat dan nog? De vallei staat nog vol met gezonde exemplaren. Het breisel loopt gewoon door, ook al is het een beetje scheef. Waarmee ik niet wil zeggen dat het geen zin heeft om je best te doen. Van, in de natuur is het ook niet perfect dus whatever. Maar mij brengt deze metafoor rust, waarvoor dank, plantenman. Soms zijn de omstandigheden niet ideaal, worden er ondanks de beste bedoelingen fouten gemaakt. Je pakt de draad weer op, herstelt wat er te herstellen valt en maakt er het beste van. Het lijkt met de mens wel een beetje te gaan als met de natuur.
(Omslagafbeelding: rotekirsche20)
Comments