Soms krijgt mijn dochter ineens een aanval van acuut drama wanneer we haar iets vragen of voorstellen. Dan begint ze de kronkelen en te kreunen en met haar ogen te draaien alsof het vooruitzicht alleen al haar martelpijnen bezorgt. Bijvoorbeeld wanneer we haar vragen of ze niet liever sokken aan haar ijskoude voeten trekt. Instant lijden. “Je kan ook gewoon nee zeggen,” zeggen wij dan. Waarna ze met een pruillip haar hoofd schudt van nee. Ik vraag me nu soms al af hoe die tienerjaren gaan verlopen.
Maar ergens houdt die karikatuur me ook een spiegel voor. Want hoe comfortabel ben ik met mijn eigen grenzen? Onder de voortdurende vragen, verwachtingen en eisen van mijn driejarige voel ik me meer dan eens belegerd. Onder druk gezet. Soms beneemt het me de adem. Dan ga ik mopperen, toch ook een beetje acuut lijden. Het blijft moeilijk om rustig en zelfzeker nee te zeggen. Alsof ik mezelf moet verdedigen. Misschien moet ik mijn eigen advies maar eens wat vaker ter harte nemen. “Gewoon nee zeggen,” ik hoop dat we onze kinderen daar wat meer zelfvertrouwen in kunnen meegeven.
Comments