Is het jaloezie? We zijn on tour met muzikant Charlotte Adigéry in de docuserie Zijn hen wij. Haar zoontje Rocco is er ook bij, in de maxicosi in de tourbus. Evident is het niet altijd maar wel de beste oplossing voor het baby vs. carrière probleem. Een tweede plaat, een toer, een doorbraak. Maar je werd ook net mama. Dus wat doe je dan? Je volgt je hart en dat klopt nu in je kindje dus je neemt hem mee. Samen met een berg schuldgevoel. Is het niet te veel voor hem? Hij huilt en je kan er niks aan doen want je moet doorrijden en hij had al een uur moeten slapen en …
Een uitgeputte mama die het even niet meer weet. Tegengestelde belangen die haar voortdurend in twee richtingen trekken. Een vermoeidheid met donkere randjes. Rondom haar toergenoten die werken met oordoppen. In hun eigen wereldje. ‘Als ik hen zo zie zitten ben ik wel jaloers’, zegt Adigéry op de voice over.
Maar is het jaloezie? Of is het teleurstelling? Omdat je misschien meer verwacht had, of omdat je instinctief weet dat dit geen one woman job behoort te zijn.
Het is niet dat ze geen hulp heeft, haar mama is mee on tour en past tijdens de concerten op Rocco. Geeft haar mentale steun: je moet je toch niet schuldig voelen omdat je investeert in de band met je zoon. Wat een topoma.
Maar op dit ogenblik huilt Rocco en stelt ze alles in vraag en voelt ze dat ze er alleen voor staat. Alsof de gesloten gezichten zeggen: het is jouw baby dus jouw probleem. Natuurlijk is dit maar een momentopname. Maar die eenzaamheid, ook al ben je omgeven door een groep mensen, is een gevoel dat veel jonge ouders kennen. Het is geen jaloezie, het is een kreet om meer ‘samen’, een honger die opborrelt van diep vanbinnen. Naar iemand die zich even omdraait en vraagt: gaat het? Ik zie dat je het moeilijk hebt. Kan ik iets doen?
De camera brengt het in beeld. Rocco’s gewoel, Charlotte die het gezicht in de handen begraaft, busgenoten die het niet opmerken. Waar is dat dorpsgevoel wanneer je het nodig hebt?
We zijn niet meer gewend om het samen te doen. Tot op het punt dat het moeilijk is om hulp te vragen. Het ergste is misschien nog het idee dat je het alleen moet kúnnen, terwijl het een bijna bovenmenselijke taak is. Zelfstandigheid als hoogste goed, maar eigenlijk is het gewoon isolatie in een glitterjasje.
Liefste mama, je doet het zo goed. Dan mag ook jij wat meer gedragen worden. Iemand die meedenkt, iemand die luistert, iemand die het even overneemt. Iemand die je kind bijna net zo graag ziet als jij. En liefst een heel dorp van zo’n mensen. Want jullie zijn het waard!
(Omslagfoto: Nubia Navarro)
Comments